Захапленне цыркавым мастацтвам у сям’і педагогаў Ірыны і Паліны Міхасёнак з Гродна — адно на дваіх

Захапленне цыркавым мастацтвам у сям’і педагогаў дадатковай адукацыі Ірыны і Паліны Міхасёнак з Гродна — адно на дваіх. Падрабязнасці – у матэрыяле карэспандэнта “Настаўніцкай газеты”.

Ужо шмат гадоў у свет акрабатычных нумароў яны актыўна паглыбляюцца самі і шчодра дзеляцца сваім захапленнем з дзецьмі. З 1986 года не спыняе сваю дзейнасць у Гродзенскім дзяржаўным абласным палацы творчасці дзяцей і моладзі аб’яднанне па інтарэсах “Цыркавое мастацтва”. І яго цяперашнія педагогі — маці і дачка Ірына і Паліна Міхасёнак прыйшлі сюды, як гэта часта здараецца ў прыкладах сапраўды захопленых сваёй справай лю­дзей, па прызванні і з любові да мастацтва.

— Ля вытокаў стварэння аб’яднання па інтарэсах стаяла мая родная цётка Святлана Царова. З малых гадоў яна часта брала мяне з сабой на заняткі. Заўсёды я з цікавасцю сачыла за яе працай. Прычым не проста як назіральнік. Многія гады сама выступала на сцэне з акрабатычнымі трукамі, а сёння вучу гэтай цікавай справе такіх жа зацікаўленых хлопчыкаў і дзяўчынак. І разам з тым працягваю агульную для нашай дынастыі педагогаў традыцыю адчыняць для дзяцей дзверы ў цікавы і захапляльны свет цыркавога мастацтва, — падзялілася кіраўнік узорнага эстрадна-цыркавога калектыву “Чудаки” абласнога Палаца творчасці дзяцей і моладзі Ірына Міхасёнак.

Упершыню са званнем узорнага калектыў “Чудаки” выступіў у 1997 годзе і кожныя тры гады нязменна пацвярджае свой высокі статус. Сёння яго склад — больш за 40 чалавек ва ўзросце ад 6 да 13 гадоў. Кожны тыдзень хлопчыкі і дзяўчынкі ад малога да вялікага спяшаюцца на заняткі да двух педагогаў з адным прозвішчам.

— Упершыню на заняткі ў палац мама мяне прывяла ў тры гады. Папярэднічала гэтаму вялікая праца па расцяжцы дома. А ўжо ў чатырохгадовым узросце я выступала на сцэне, — успамінае Паліна Міхасёнак.

Гэта быў парны акрабатычны нумар з дзвюма самымі маленькімі ўдзельніцамі калектыву, і, вядома, ён прыводзіў гледачоў у захапленне. Ужо на старце сцэнічнага вопыту Паліна не раз станавілася пераможцай і прызёрам конкурсаў рознага ўзроўню. Цалкам заканамерна, што свет цыркавога мастацтва захапіў яе.

Ужо тры гады для сваёй маці Паліна не проста дачка, але і калега. Два гады яна сумяшчала выкладанне ва ўзорным калектыве з вучобай ва ўніверсітэце. А пасля заканчэння ГрДУ імя Янкі Купалы пагрузілася ў працу з новай сілай і ўсё тым жа жаданнем дзяліцца сваёй любоўю да акрабатыкі з іншымі.

— Мы з мамай — той выпадак, калі хобі стала прафесіяй. Прычым, мне падаецца, у нашай сям’і мы не апошнія педагогі цыркавога мастацтва, — з усмешкай дадае Паліна. — Маёй малодшай сястры Насці сёння сем гадоў. Вядома, яна па­дзяляе наша агульнае сямейнае захапленне і ўжо актыўна выступае на сцэне. Цырк любяць
усе!

Кожны год у аб’яднанне па інтарэсах прыходзяць новыя зорачкі. Толькі сёлета яго рады папоўнілі больш за 20 юных талентаў. Па вопыце мінулых гадоў педагогі Міхасёнак ро­бяць стаўку на тое, што да канца года колькасць навічкоў парадзее. Але так званае абнаўленне кадраў — працэс круглагадовы.

— Прыходзяць новыя дзеці і сярод навучальнага года. Прычым нам ужо шмат гадоў няма неабходнасці стукацца ў дзверы школ і запрашаць дзяцей на пробныя заняткі, — тлумачыць Ірына Міхасёнак.

Нярэдка для дзяцей падставай, каб пакінуць заняткі, становіцца так званая адсутнасць хуткага выніку. Са слоў маіх суразмоўніц, многія бацькі лічаць, што практычна з першых дзён заняткаў іх дзяцей чакае вопыт выступлення на сцэне. Але з цыр­кавымі нумарамі такая хут­касць шляху з пункта А ў пункт Б — амаль немагчымае выключэнне з правіл. Да выканання нават самых простых акрабатычных нумароў і віртуознай гульні з абручамі, жангліравання і пластыкі на стале дзіцяці трэба падрыхтавацца фізічна. І менавіта з гэтага пачынаецца яго знаёмства са светам цыркавога мастацтва.

У горадзе, дзе няма стацыянарнага цырка, ужо шмат гадоў карыстаецца папулярнасцю сугучнае з ім аб’яднанне па інтарэсах. Справа тут у педагогах, якія, прытрымліваючыся сямейных традыцый, дзень за днём спяшаюцца на індывідуальныя заняткі з дзецьмі.

— Сёння ў нас няма як такой цыркавой адукацыі, але на маёй памяці быў выпадак, калі дзве сястры-актывісткі нашага ўзорнага эстрадна-цыркавога калектыву паступілі ў Маскоўскае вучылішча цыркавога і эстраднага мастацтва і звязалі сваё жыццё ўжо з выступленнем у вялікім цырку, — успамінае Ірына Міхасёнак.

На стале перад ёй цэлым россыпам ляжаць шматлікія дыпломы, граматы і падзякі. У ліку апошніх — дыплом І ступені ў рэспубліканскім конкурсе дзіцячай творчасці “Прывітанне, свет!” за подпісам міністра адукацыі, адразу тры дыпломы па выніках адкрытага рэспубліканскага конкурсу “Запалі сваю зорку”… Гэты пералік можна працягваць доўга. Але важна тут іншае: за кожнай з гэтых узнагарод стаяць палаючыя вочы і асабістыя поспехі выхаванцаў сямейнага тандэма Міхасёнак.

Источник: https://nastgaz.by