Данута Скаржынская пра працу, сям’ю і хобі

За акном пралятае лёгкі сняжок, на гадзінніку – сямнаццаць гадзін. Пакрысе пачынае цямнець. У Гальшанскім дзіцячым садку ажыўлена. Чуцен вясёлы дзіцячы смех. Дзеці паступова збіраюцца дадому, на развітанне кідаючы сваім выхавацелям традыцыйнае “Да пабачэння!” На другім паверсе – цішыня. З пакоя для гульні даносіцца размераны голас педагога, а таксама некалькі дзіцячых галасоў. Увайшоўшы, заўважаю выхавацеля, а побач – групку дзяўчатак і хлопцаў, што ўважліва слухаюць аповед сваёй Дануты Зыгмундаўны. Спакойным і ўпэўненым голасам выхавацель апавядае розныя цікавыя рэчы, знаёміць з базавымі паняццямі. Яшчэ колькі хвілін – і дзяцей забяруць бацькі. А Данута Скаржынская яшчэ раз агледзіць пакоі, накіне на плечы паліто і пойдзе дадому па звычайным маршруце. Вечарам жанчына пачне рыхтаваць планы на наступны дзень.

Ужо трыццаць пяць год гэты сцэнарый застаецца нязменным. Кожная раніца пачынаецца з традыцыйнай кавы, а заканчваецца падрыхтоўкай да новага працоўнага дня. Для кагосьці такая дзейнасць можа падацца сумнай і нецікавай. Аднак, як сцвярджае Данута Зыгмундаўна, гэта далёка не так. Працуючы з дзецьмі, нельга быць сухім, банальным, няшчырым, бо сэрца маленькага чалавека асабліва чулае да гэтых рэчаў. Дзеці заўважаюць такія моманты і востра на іх рэагуюць.

Нарадзілася Данута Скаржынская ў Гальшанах. Яе бацька працаваў у сельскай гаспадарцы, а мама – у бібліятэцы. Дзяўчынка часта прыбягала ў бібліятэку, каб далучыцца да мастацкага слова, знайсці новыя цікавыя творы. З дзяцінства Дануце падабалася праводзіць час з маленькімі дзецьмі. Яна клапацілася пра суседскіх дзяцей, уяўляла сябе педагогам. Калі скончыла дзесяць класаў Гальшанскай школы, цвёрда вырашыла, што звяжа сваё жыццё з педагагічнай галіной. Тады яна накіравала дакументы ў Гродзенскі музычна-педагагічны тэхнікум. А ў 1989 годзе прыйшла на працу ў раён у якасці маладога спецыяліста. Жанчына прызнаецца, што ў той час не было ў яе ніякіх страхаў. Маладосць, творчасць і вялікае жаданне працаваць натхнялі да новых здзяйсненняў. Выхаванцы таксама адразу прывязаліся да маладога спецыяліста. Яны гарнуліся да выхавацеля, бачылі ў асобе педагога маму, сяброўку і настаўніка. Пакрысе Данута Скаржынская набыла неабходны вопыт, які дапомог ёй перамагаць у конкурсах педагагічнага майстэрства, арганізоўваць майстар-класы, трансліраваць свае напрацоўкі праз галіновыя перыядычныя выданні. Аднак гэтыя перамогі не з’яўляюцца галоўнымі ў прафесійным жыцці жанчыны. Найбольшую каштоўнасць для яе складае шчырая дзіцячая ўдзячнасць. Калі дзеці пакідаюць дзіцячы садок, то яшчэ доўгі час захоўваюць трывалую сувязь з выхавацелем. Перад пачаткам урокаў першакласнікі прыбягаюць да Дануты Зыгмундаўны, каб абняць яе і пажадаць добрага дня. Такія шчырыя адносіны дзяцей жанчына лічыць найвышэйшай узнагародай.

Як раздзяліць любоў паміж уласнымі дзецьмі і выхаванцамі? Гэтае пытанне напрошваецца само па сабе. Данута Скаржынская адзначае, што ў яе сэрцы хапае месца для ўсіх. Яна гарманічна спалучае любоў да сваіх сыноў – Яўгенія і Аляксандра – з цёплымі адносінамі да сваіх выхаванцаў. Яна адзначае, што нават імя старэйшаму сыну дала ў гонар аднаго са сваіх выхаванцаў, які адрозніваўся жвавасцю і жывым розумам. Старэйшы сын таксама пераняў тыя якасці. Сёння Яўгеній і Аляксандр – дарослыя людзі. Абодва працуюць у школе. Яўгеній выкладае гісторыю і з’яўляецца кіраўніком ваенна-патрыятычнага выхавання ў адной з лідскіх школ. Саша працуе праграмістам ў Гальшанах. У Жэні ўжо ёсць уласная сям’я. Яго жонка таксама педагог. Данута Зыгмундаўна жартам адзначае, што вось так нечакана ўтварылася сямейнае кола педагогаў. На выхадных сям’я збіраецца ў поўным складзе. Прыязджае старэйшы сын разам з жонкай, малодшы таксама адкладае ўсе справы, каб правесці час з сям’ёй. Муж Дануты Зыгмундаўны ўзначальвае КСУП “Гальшаны”. У яго заўсёды безліч спраў і абавязкаў. Але ён імкнецца знайсці час, каб пабыць побач з дарагімі для сэрца людзьмі.

Ёсць у жанчыны і любімы занятак. Працяглы час яна займаецца развядзеннем кветак і дэкаратыўных кустоў. У сезон прысядзібны ўчастак Скаржынскіх патанае ў кветках і зеляніне. А зімой дбайная гаспадыня даглядае пакаёвыя расліны.

Калі б была магчымасць вярнуцца на некалькі дзесяцігоддзяў назад і зноў выбраць прафесію, то Данута Скаржынская зноў бы выбрала дашкольную адукацыю, бо менавіта гэта справа акрыляе жанчыну і робіць яе па-сапраўднаму шчаслівай.

Источник: https://www.osh.by