Калі кветкі натхняюць: у Сялявіцкай базавай школе Слонімскага раёна кожны год — Год добраўпарадкавання

Летнія кветкавыя матывы на клумбах ужо саступілі месца восеньскім — на ўсю моц цвітуць хрызантэмы і аксаміткі. Яшчэ вабяць сваёй рознакаляровай прыгажосцю петуніі.

— Беражлівае стаўленне да зямлі для кожнага дарослага, не кажучы ўжо пра дзіця, — важны ўрок. Так што ў пэўнай ступені выхаваўчы патэнцыял рэалізуем у дачыненні да ўсіх жыхароў аграгарадка. Нам не выпадае прыводзіць у парадак тэрыторыю школы і каля яе толькі па адной прычыне — парадак і акуратнасць тут заўсёды падтрымліваюцца. Прывыклі да гэтага і дзеці, і дарослыя, якія нярэдка школьную тэрыторыю выбіраюць для прагулак увечары. Школа даўно стала месцам прыцягнення для ўсяго раёна, — гаворыць дырэктар установы Ірына Мароз.

На працягу многіх гадоў школа ў літаральным сэнсе патанае ў кветках. Тут з’яўляюцца ўсё новыя клумбы і цікавыя кветкавыя кампазіцыі, і гэта — вынік вялікай працы ўсяго калектыву і шчырай захопленасці супрацоўніка школы Таццяны Лойка.

— Мне здаецца, як толькі Таццяна Аляксандраўна прыйшла да нас працаваць, адразу пачалося кветкавае пераўтварэнне. Кожны год мы і самі нечым новым бываем здзіў­лены, усім калектывам падтрымліваем гэтую прыгажосць у належным выглядзе. Але многія пытанні догляду наша Таццяна Аляксандраўна нікому не давярае, — знаёміць з аўтарам кветкавага настрою школы Ірына Мароз.

12-гадзінная змена дзяжурства вартаўніка Таццяны Лойка з вясны і да позняй восені заўсёды пачынаецца аднолькава. Яна займае сваё месца на вахце, а як толькі школа пусцее, пачынаецца вялікі рух — трэба па­ліць і падкарміць кожны квітнеючы куток, падрэзаць і на­даць форму.

— Заўсёды шмат кветак у мяне і на прыдамавой тэрыторыі. Перанесла сваё захапленне на месца працы не толькі таму, што гэта прыгожа. Школа для дзяцей і педагогаў — не інакш як другі дом, і прыходзіць сюды важна з добрым настроем. Імкнуся ствараць такі настрой яшчэ да таго, як школьнікі пераступяць школьны парог. Толькі ўявіце сітуацыю, калі дзіця кожны дзень прыходзіць у шэрую, заасфальтаваную прастору, дзе з зеляніны — толькі некалькі кволых кустоў. Такое асяроддзе падсвядома трансліруе: тут цябе не чакаюць, прыга­жосць і клопат не для гэтага месца. Ці хацеў бы хто-неб­удзь з бацькоў, каб з такіх думак пачынаўся дзень яго дзіцяці? Зусім іншая справа, калі школа патанае ў зеляніне, дарожкі чыстыя, а клумбы радуюць разнастайнасцю фарбаў. Гэтая прастора нібы кажа: тут цэ­няць працу, тут цябе паважаюць, тут бяспечна і добра, — прыводзіць кантрасныя сітуацыі параўнання Таццяна Аляксандраўна.

Пасля гэтага складана паспрачацца з выказваннем, што кветкі — не проста ўпрыгажэнне. Гэта ціхая, але настойлівая педагогіка прасторы. У літаральным сэнсе квітнеючая школа перастае быць фабрыкай ведаў і становіцца месцам, куды хочацца прыходзіць у тым ліку па добры настрой.

— Акуратная тэрыторыя — гэта не пасіўны фон, а вельмі актыўны вучэбны палігон. Тут можна прыводзіць прыклады падчас урокаў біялогіі, бо ўласныя клумбы — гэта жывая лабараторыя. Дзеці мо­гуць на практыцы вывучаць віды раслін, фотасінтэз, жыццёвыя цыклы, экасістэмы. Паглядзіце, колькі насякомых прывабілі кветкі! — працягвае тэму кіраўнік установы адукацыі.

Да таго ж гэта яшчэ і ўрок працы і адказнасці. Удзел у доглядзе кветнікаў (няхай часам і сімвалічны) выхоўвае ў дзецях адказнасць, працавітасць і павагу да чужой працы. Сарваць кветку з клумбы, якую сам даглядаў, ужо немагчыма.

— У гэтым плане працоўнае выхаванне школьнікаў у нас ідзе далёка наперад яшчэ і дзякуючы вялікаму вучэбна-доследнаму ўчастку. Кожны год збіраем добры ўраджай агародніны, які здаём у мясцовую гаспадарку. Толькі летась, напрыклад, перадалі нядрэнны ўраджай бульбы, капусты, морквы і буракоў. Атрыманыя грошы — каля дзвюх тысяч рублёў — накіравалі на паляпшэнне матэрыяльна-тэхнічнай базы школы. На градах у нас, дарэчы, таксама камар носа не падточыць. Чысціня і парадак як у двары школы, так і на вучэбна-доследным участку фарміруюць звычку да чысціні і парадку ў цэлым. Так што малаверагодна, што дзіця, якое прывыкла да гэтага, выкіне смецце на вуліцы роднага аграгарадка, — разважае Ірына Рыгораўна.

Школа — галоўнае месца атрымання ведаў і карыснага баўлення вольнага часу ў Сялявічах для 43 школьнікаў і 20 дашкалят. А багацце кветак і акуратная тэрыторыя для іх — гэта візуальная метафара цудоўнай пары іх школьнага жыцця.

— Гэта інвестыцыя не ў ландшафтны дызайн, а ў псіхалагічны дабрабыт дзяцей, у іх выхаванне і фарміраванне густу. Гэта ціхі, але пераканаўчы голас, які гаворыць дзіцяці: “Ты знаходзішся ў важным і паважаным месцы. Тут пра цябе клапоцяцца. Тут ты можаш расці — і не толькі інтэ­лектуальна, але і як асоба”, — адзначае Ірына Мароз.

Источник: https://nastgaz.by