Аляксандр і Валянціна Бяляўскія: «Размовы пра школу і школьнікаў для нас — адзін з хатніх абавязкаў»

Аляксандр і Валянціна Бяляўскія з Зэльвенскага раёна выгадавалі дваіх дзяцей, за якіх адчуваюць гордасць. І дзень за днём працягваюць выбудоўваць дыялог з мясцовымі школьнікамі. Падрабязнасці – у матэрыяле карэспандэнта “Настаўніцкай газеты”.

У Дзярэчынскай сярэдняй школе ён вя­дзе школьнікаў да поспехаў спартыўных, а яна разважае з дзецьмі пра добрае і вечнае на ўроках літаратуры, вучыць пісьменна будаваць свае выказванні падчас заняткаў па рускай мове.

— Педагогіка — гэта свайго роду падоўжанае бацькоўства. А размовы пра школу і школьнікаў для нас — адзін з хатніх абавязкаў. Нават калі дамаўляемся не гаварыць пра работу, усё атрымліваецца наадварот, — з усмешкай дзеляцца прадстаўнікі педагагічнага дуэта.

Для кожнага з іх шлях у настаўніцтва не быў адзінай марай з дзяцінства. Хутчэй гэта педагогіка іх знайшла. Тым не менш сёння Аляксандр і Валянціна Бяляўскія салідарныя ў поглядах і разуменні ролі настаўніка ў грамадстве і тым, што сустрэча з гэтай прафесіяй для іх была невыпадковай.

— Выкладаю не толькі рускую мову і літаратуру. На ўрокі працоўнага навучання да мяне прыходзяць усе вучаніцы школы, а часткова дзесяці- і адзінаццацікласніцы яшчэ і на заняткі па прафесійнай падрыхтоўцы навучэнцаў у рамках прадмета “Працоўнае навучанне”. Справа ў тым, што першую адукацыю атрымала ў каледжы лёгкай прамысловасці і ўпершыню ў якасці педагога ў вучэбны кабінет увайшла менавіта як майстар вытворчага навучання швейнай справы ў мясцовым вучэбна-вытворчым камбінаце, — гаворыць Валянціна Ула­дзіміраўна.

Паралельна з першым працоўным вопытам у яе жыцці было навучанне на філфаку Купалаўскага ўніверсітэта ў Гродне. А дзякуючы назапашанаму багажу ведаў аб тым, як будаваць узаемадзеянне з навучэнцамі, першы ўрок як школьнага прадметніка прайшоў гладка і без асаблівых хваляванняў.

— У маіх прадметаў — працоўнага навучання і рускай мовы з літаратурай — нямала агульнага. На кожным з іх неабходна добра разумець, што трэба нахіліцца, каб з ручая напіцца. Імкнуся часта акцэнтаваць на гэтым увагу дзяцей, — працягвае суразмоўніца.

Аляксандр Міхайлавіч у сваю чаргу дадае, што прыведзеная прымаўка-аксіёма ў той жа ступені актуальная і для яго ўрока.

— За любым спартыўным поспехам заўсёды стаіць вялікая праца над сабой. Увогуле, не так важна, у якім прадмеце школьнік навучыцца рабіць намаганні над сабой. Важная наяўнасць такога вопыту. Менавіта ён у жыцці заўсёды будзе вельмі дарэчы, — удакладняе Аляксандр Бяляўскі.

Яго сяброўства са спортам пачалося дзякуючы заслужанаму трэнеру БССР па гандболе Леаніду Гану, які ўбачыў патэнцыял у высакарослым хлопцу. Аляксандр Міхайлавіч успамінае, як, будучы дзесяцікласнікам, стараўся апраўдаць давер трэнера на кожных спаборніцтвах.

Пасля школы ён выбраў для паступлення Брэсцкі педінстытут і пачынаў свой шлях у прафесіі ў пачатку 90-х.

— Тады зацікаўліваць школьнікаў спортам фактычна не даводзілася. На перапынках і пасля ўрокаў зала была заўсёды поўная дзяцей. Зусім не актуальным было негалоснае спаборніцтва настаўнікаў фізкультуры з гаджэтамі. І тым не менш аматараў спорту дастаткова і сёння, ды і механізмы па прыцягненні цікавасці дзяцей ніхто не адмяняў, — гаворыць Аляксандр Міхайлавіч.

У яго педпрактыцы такіх прыкладаў нямала. Не адзін год як педагог дадатковай адукацыі ён, напрыклад, быў арганізатарам 9-дзённых турыстычных лагераў для вучняў сваёй школы.

— Некалькі гадоў з калегам з 3-й школы Зэльвы Анатолем Базыльчыкам вазілі дзяцей на абласныя спаборніцтвы па турыстычна-прыкладным мнагаборстве, на якіх дабіваліся высокіх вынікаў. Разам з калегамі са сваёй школы бывалі з дзецьмі з 9-дзённымі лагерамі ў Брэсце спецыяльна да памятнай даты 22 чэрвеня. У 4 раніцы мы станавіліся ўдзельнікамі мітынгу-рэквіема. Бывалі з аналагічным лагерам у Віцебску ў дні правядзення “Славянскага базару” і ў Александрыі падчас Купалля. Увогуле, на працягу васьмі гадоў такой практыкі завіталі ў многія куткі Беларусі, — успамінае Аляксандр Бяляўскі.

Яго дзярэчынскія школьнікі не раз ставіліся лідарамі раённага спаборніцтва “Снежны снайпер”, паспяхова прадстаўляюць школу ў спартыўных сустрэчах па міні-футболе і баскетболе 3×3, у лёгкаатлетычных кросах. Былі адзначаны яны і ў абласных спаборніц­твах па ваенна-прыкладной гульні “Зімовы разведатлон”. Прычым некалькі гадоў для ўдзелу ў апошніх з названых спаборніцтваў каманда раёна фарміравалася выключна з вучняў Аляксандра Бяляўскага.

— І гэта пры тым, што ў школе сёння вучыцца крыху больш за 60 чалавек! — звяртае ўвагу суразмоўнік.

З сумам ён успамінае, што на старце яго педагагічнай дзейнасці па веды ў школу спяшаліся больш за 200 чалавек. І ўсё ж робіць аптымістычны акцэнт:

— Затое сёння класнае кіраўніцтва на самым вялікім у школе класе з 12 вучняў у руках у маёй Валянціны Уладзіміраўны.

Адыходзячы ад размоў пра важныя і значныя ў жыцці кожнага педагога заслугі вучняў, прадстаўнікі педагагічнага дуэта сваім галоўным жыццёвым поспехам называюць дачку і сына. Старэйшая летась скончыла сталічны медуніверсітэт — яна фармацэўт, а малодшы стаў студэнтам Універсітэта грамадзянскай абароны МНС.

— Важнай падзеяй пачатку гэтага навучальнага года для нас стала не толькі ў літаральным сэнсе сямейнае свята Дзень ведаў, але і 14 верасня — дзень прысягі сына на плошчы Дзяржаўнага сцяга ў Мінску, — з асаблівай гордасцю падсумоўвае размову Валянціна Уладзіміраўна.

Источник: https://nastgaz.by